Η διπλωματία είναι μια «τέχνη» που ασκείται κυρίως στο παρασκήνιο, τα όρια της όμως επηρεάζονται δραστικά απ’ αυτά που συμβαίνουν στο προσκήνιο. Οι διαπραγματεύσεις είναι ένα στοίχημα που χρειάζεται μεγάλη προετοιμασία, αλλά κυρίως την βούληση των αντιμαχομένων να κάτσουν γύρω από ένα τραπέζι.
Στην μέτωπο της Ουκρανίας μπορεί να είχαμε ένα πρώτο γύρο διαπραγματεύσεων στην Κωνσταντινούπολη που απλώς επιβεβαίωσαν την τεράστια απόσταση που χωρίζει τις δύο πλευρές. Για αύριο έχουμε ένα νέο ραντεβού, όμως μόνο που ξέρουμε μετά βεβαιότητος είναι το σημείο της συνάντησης και την ώρα. Όλα τα υπόλοιπα είναι ρευστά.
Η μαζική ουκρανική επίθεση με dones κατά βασικών στρατιωτικών υποδομών της Ρωσίας μπορεί να θεωρείται από τους ουκρανούς ένας επιτυχής αιφνιαδιασμός, πλην όμως γνωρίζοντας τον χαρακτήρα του Βλαντιμίρ Πούτιν δε θα πάει ποτέ να διαπραγματευτεί με την αίσθηση της οποιασδήποτε ήττας.
Μπορεί η κυβέρνηση Τραμπ να πιέζει για ένα γρήγορο αποτέλεσμα, αλλά παρά την αρχική αισιοδοξία του αμερικανού πρόεδρου δεν φαίνεται στον ορίζοντα μια ορατή λύση. Και αυτό γιατί οι αντιμαχόμενοι προσέρχονται για να διαπραγματευτούν τα αδιαπραγμάτευτα. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν θεωρεί ότι είναι ο μεγάλος νικητής στο πολεμικό πεδίο, ζητά ουσιαστικά de facto αναγνώριση κυριαρχίας επί ουκρανικών εδαφών, θέτει ως απαράβατο όρο την ουδετερότητα της Ουκρανίας, ενώ ο Ζελένσκι μοιάζει αδύνατο να συμφωνήσει αποκοπή περιοχών από την κυριαρχία του, ενώ παράλληλα δεν φαίνεται να έχει καμία πρόθεση να πάρει αποστάσεις από το ΝΑΤΟ, το οποίο θεωρεί την κύρια «ασπίδα» του.
Η νέα συνάντηση στην Κωνσταντινούπολη, αν τελικά πραγματοποιηθεί θα είναι ουσιαστικά ένα τεστ αντοχών του αντιπάλου, μια διερευνητική διαδικασία όπου ο καθένας να τεστάρει το πόσο άκαμπτα είναι τα αδιαπραγμάτευτα.
