Αυτό που εδώ και χρόνια αποκαλούμε «κλιμάκωση του πολέμου» ή »εξαγωγή» του πέρα από το πλαίσιο μιας περιφερειακής σύγκρουσης είναι ουσιαστικά ο φόβος ότι θα μπουν σ’ αυτόν τον πόλεμο οι ισχυροί του κόσμου, σε αντίπαλα στρατόπεδα και θα έχουμε με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, μια παγκόσμια σύρραξη.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία είχε δώσει πολύ χώρο σ’ αυτό το σενάριο καθώς μια διαφαινόμενο ανοιχτή σύγκρουση μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας μας οδηγούσε κατ’ ευθείαν στην άβυσσο. Το σενάριο αυτό δεν έχει υποχωρήσει. Αντιθέτως η αλλαγή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής οδήγησε τους ευρωπαίους σε μία πιο σκληρή στάση, οι επιπτώσεις της οποίας δεν γνωρίζουμε αν έχουμε μετρηθεί. Προς το παρόν η Ευρώπη δηλώνει ότι επανεξοπλίζεται (λες και ήταν αποστρατικοποιημένη ζώνη) και ετοιμάζεται χωρίς να γνωρίζει ποιο είναι αυτό για το οποίο ετοιμάζεται.
Στην Μέση Ανατολή τα πράγματα είναι ακόμα πιο δυσοίωνα. Πάντα ήταν. Επί της ουσίας επί 80 χρόνια η περιοχή είναι μια πυριτιδαποθήκη που με την παραμικρή σπίθα αναφλέγεται. Οι επιχειρήσεις του Ισραήλ κατά της Γάζας και η επακόλουθη ανθρωπιστική κρίση δεν ήταν τελικά το χειρότερο σενάριο. Ο ανοιχτός πόλεμος Ισραήλ – Ιράν δημιουργεί ένα πεδίο παγκόσμια αστάθειας, που κανείς δεν ξέρει ακόμα που θα οδηγήσει. Το πρώτο απτό αποτέλεσμα θα είναι τα ακριβότερα καύσιμα, αλλά αυτό είναι κάτι που μπορεί να φαίνεται ήσσονος σημασίας σε σχέση με ό,τι ακολουθήσει.
Κομβική σημασία για την περιοχή, αλλά και για τη ζωή όλων θα παίξει η απόφαση Τραμπ αν θα εμπλακεί με ευθεία επίθεση κατά του Ιράν. Και σ’ αυτό ο αμερικανός πρόεδρος δεν είναι σαφής. Και ίσως είναι στοχευμένα ασαφής, καθώς θέλει να μετρήσει την αντίδραση των δύο εμπλεκομένων. Προς το παρόν παίζει καθυστέρηση, αλλά όταν κάποιος με αυτή τη στρατιωτική δύναμη είναι με το δάχτυλο στο «κουμπί» δεν μπορείς να έχεις τόσο ανέφελο ύπνο.
