Ο πόλεμος περιέχει πάντα ισχυρές δόσεις παραλογισμού, με πρακτικές και δηλώσεις που σε περιόδους ειρήνης φαίνονται παρανοϊκές.
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια έχουν ανοίξει δύο μέτωπα που δεν είναι ακριβώς νέα, αλλά ουσιαστικά μια νέα αναζωπύρωση χρόνιων αντιθέσεων και συγκρούσεων. Ο πόλεμος στην Ουκρανία και η νέα εισβολή του Ισραήλ στη Γάζα που ήρθε μετά τη σφατή που προκάλεσε η Χαμάς, έκαναν τη γειτονιά μία από τις πιο ασταθείς στον πλανήτη.
Μετράμε χιλιάδες νεκρούς, δυστυχώς οι περισσότεροι απ’ αυτούς άμαχοι και μικρά παιδιά. Οι πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες συνήθως αποκρούουν την κατηγορία ότι στοχεύουν αμάχους. Ήδη από τη δεκαετία του ’90 είχαμε αρχίσει να ακούμε για τα «έξυπνα όπλα» που είναι πλέον ακριβή ως προς τη στόχευση τους. Πλην όμως φαίνεται ότι αυτά τα όπλα εμφανίζουν στιγμές… «ανοησίας» για να έχουμε τόσο μεγάλο ανθρώπινο κόστος σε άμαχο πληθυσμό.
Για να πούμε μια μεγάλη αλήθεια που συνήθως δεν ομολογείται δημόσια. Σε όλους τους πολέμους στοχοποιούνται οι άμαχοι και αυτό γιατί αυτές οι απώλειες λειτουργούν αρνητικά στην ψυχολογική κατάσταση του πληθυσμού, εντείνουν την ανασφάλεια του και καταρρακώνουν το ηθικό του. Στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν είναι «ατύχημα», είναι στρατηγική επιλογή.
Μια ακόμα επιλογή που επιδιώκει να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από έναν επερχόμενο θάνατο άμαχου πληθυσμού είναι η «προειδοποίηση». Εν ολίγοις «εάν ειδοποιήσω τον τοπικό πληθυσμό να αποχωρήσει, ουδεμία ευθύνη φέρω για τις απώλειες». Τελευταία ο Ισραηλινός πρωθυπουργός ζήτησε από τους κατοίκους της να εκκενώσουν την Τεχεράνη, μια πόλη 9 εκατ. ανθρώπων. Καθόλου εφικτό, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία.
Ίσως μάλιστα για να διευκολύνουμε τις στρατηγικές των πολεμαρχών να εγκαταλείψουμε για ένα διάστημα των πλανήτη, κάνοντας αυτή τη μικρή «διευκόλυνση». Ίσως μόνο τότε θα ήμασταν ασφαλείς.
