Ιβηρικός λύγκας με λευκισμό απαθανατίζεται για πρώτη φορά από ερασιτέχνη φωτογράφο
Μία μοναδική στιγμή απαθανάτισε ερασιτέχνης φωτογράφος άγριας ζωής στην Ισπανία, καθώς είχε την τύχη να φωτογραφίσει έναν λευκό ιβηρικό λύγκα (με λευκισμό) σε ορεινή περιοχή. Αυτή πιθανολογείται ότι είναι η πρώτη φωτογραφία του ζώου.
Το μεγαλόσωμο αιλουροειδές μοιάζει σχεδόν μυθικό, καθώς πρόκειται για ένα από τα σπανιότερα είδη στον κόσμο, αφού ο πληθυσμός του έπεσε κάτω από τα 100 πριν από δύο δεκαετίες.
Ο φωτογράφος Άνχελ Ιδάλγο κατάφερε να καταγράψει έναν Ιβηρικό λύγκα με λευκισμό, μια γενετική πάθηση που προκαλεί μερική ή ολική έλλειψη χρωστικής στο δέρμα, αν και όχι στα μάτια, όπως συμβαίνει στην περίπτωση των αλμπίνο ζώων.
«Το λευκό φάντασμα του μεσογειακού δάσους»
Η γενετική αυτή ανωμαλία μαρτυρεί την καλή πρόοδο των σχεδίων διατήρησης του Lynx pardinus (Ιβηρικού λύγκα) στις δύο χώρες της Ιβηρικής Χερσονήσου (Πορτογαλία, Ισπανία), μετά τις πρώτες απελευθερώσεις το 2011, όταν το είδος βρισκόταν στα πρόθυρα της εξαφάνισης.
«Το λευκό φάντασμα του μεσογειακού δάσους», ήταν η περιγραφή που έδωσε ο Άνχελ Ιδάλγο στην εικόνα που απαθανάτισε, ενώ εξέταζε τις φωτογραφίες μέσα από τις κάμερές του για φωτοπαγίδευση, που είχε τοποθετήσει στα βάθη μιας από τις οροσειρές της Χαέν, στη νότια Ισπανία.
Σύμφωνα με τα τοπικά μέσα ενημέρωσης «Ahora Jaén», αυτή η πρωτοφανής ανακάλυψη σημειώθηκε στις 22 Οκτωβρίου στην επαρχία Χαέν, όπως μετέδωσε το Euronews.
«Ευάλωτο» είδος ζώου
Παρά τις προσπάθειες διατήρησης των ισπανικών και πορτογαλικών αρχών, ο Ιβηρικός λύγκας εξακολουθεί να κατατάσσεται ως «ευάλωτο» είδος από τη Διεθνή Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN).
Το Ισπανικό Υπουργείο Οικολογικής Μετάβασης εκτιμά ότι ο πληθυσμός του ζώου ξεπέρασε τα 2.000 άτομα το 2023, κατανεμημένα στις δύο χώρες της Ιβηρικής Χερσονήσου.
Τα ζώα έχουν εξαπλωθεί σε γεωγραφικές περιοχές όπως η Σιέρα Μορένα, τα Όρη του Τολέδο, η ισπανοπορτογαλική λεκάνη του Γουαδιάνα και η Ντονιάνα, καθώς και σε άλλα σημεία όπου επανεισάγονται – περιοχές που μέχρι πριν από λίγα μόλις χρόνια θα θεωρούνταν αδιανόητο να φιλοξενήσουν το είδος, όπως η Σιέρα Παλεντίνα.
