Το Ισραήλ και το Ιράν δεν είναι νέοι εχθροί. Οι εντάσεις μεταξύ τους είναι συνεχής από το 1979 όταν επικράτησε η ισλαμική επανάσταση.
Ομαλή πορεία σ’ αυτήν την σχέση δεν υπήρξε ουσιαστικά ποτέ. Σε κάποιες περιόδους μάλιστα είχαμε ακόμα και εκατέρωθεν χτυπήματα, που άλλοτε έφερναν στο προσκήνιο έναν ανοιχτό πόλεμο μεταξύ των δύο κρατών και άλλοτε υπήρχε αποκλιμάκωση, χωρίς όμως να υποχωρεί η εχθρότητα.
Το Ισραήλ είχε πάντα εντός των στόχων του το Ιράν καθώς το θεωρεί υποστηρικτή και χρηματοδότη των οργανώσεων που θεωρεί την μεγαλύτερη απειλή για την ύπαρξή του. Ανάλογη είναι και η στάση του Ιράν, καθώς οι θρησκευτικοί ηγέτες έχουν υποσχεθεί πολλές φορές τον αφανισμό του Ισραήλ, μια υπερβολή που διατυπωνόταν κυρίως για εσωτερική κατανάλωση.
Τα νέα χτυπήματα του Ισραήλ δεν είναι απλώς η συνέχεια αυτής της εχθρότητας. Βάζουν τον πλανήτη σε μία εντελώς διαφορετική πραγματικότητα, καθώς η κλιμάκωση δεν θα εξαντληθεί απλώς στην απάντηση του Ιράν. Η «εξαγωγή» του πολέμου είναι ο μεγαλύτερος και απολύτως υπαρκτός φόβος κυρίως των χωρών της Δύσης.
Το Ιράν θέλει να δώσει μια εμφατική απάντηση, αλλά γνωρίζοντας την στρατιωτική υπεροπλία του Ισραήλ δεν αποκλείεται να μεγαλώσει το εύρος του πολέμου και να το μεταφέρει σε ευρωπαϊκό έδαφος. Και εκεί οι ευρωπαίοι κρατούν την ανάσα τους, χωρίς να έχουν έτοιμο ένα σχέδιο που θα αντιμετωπίσει έναν τέτοιο ενδεχόμενο. Νοιώθουν μάλλον αδύναμοι να πιέσουν το Ισραήλ, έχουν μάλλον μικρή δυνατότητα να συνομιλήσουν με το Ιράν επηρεάζοντας τις αποφάσεις τους.
Προς το παρόν αυτό που φαίνεται να διατυπώνει η ευρωπαϊκή ηγεσία δεν είναι η πολιτική παρέμβαση, αλλά φόβοι. Και αυτή δεν είναι καθόλου αισιόδοξη εικόνα.
