Η μετωπική σύγκρουση Τραμπ με τον μεγιστάνα Ίλον Μασκ δεν ήταν για κάποιους κεραυνός εν αιθρία. Υπήρχαν και αυτοί που έβλεπαν ότι παρά το «πάθος» που διέκρινε την -πολιτική- σχέση των δύο ανδρών δύο ισχυροί άνδρες με τη βεβαιότητα ότι κατέχουν πάντα την αλήθεια θα οδηγούσε κάποια στιγμή σε προβλήματα, ακόμα και σε ρήξη.
Θυμόμαστε όλοι ότι ο Ίλον Μασκ βρισκόταν συχνά στην εξέδρα των ομιλιών του Τραμπ, έκανε πολλές φορές χρηματικές προσφορές στους ψηφοφόρους ωθώντας τους στη στήριξη του τότε υποψηφίου προέδρου ή εκλεκτών σε διάφορες θέσεις της εκτελεστικής εξουσίας, είδαμε ουσιαστικά έναν οπαδό ταγμένο στην επανεκλογή του «φίλου» όπως τον περιέγραφε.
Ανάλογη ήταν και η στάση του Ντόναλντ Τραμπ. Δεν έβλεπε στον μεγιστάνα απλώς έναν υποστηρικτή, αλλά έναν άνθρωπο που θα τον βοηθήσει να διοικήσει, θα καταστρώσει σχέδιο για την περικοπή δαπανών, μέσω του περιβόητου DOGE (Τμήμα Κυβερνητικής Αποτελεσματικότητας), σχέση που δημιούργησε ακόμα και γκρίνιες εντός των Ρεπουμπλικάνων που έβλεπαν έναν «ξένο» να αναλαμβάνει κομβικό ρόλο στη διοίκηση του κράτους.
Τι πήγε όμως στραβά σε μια σχέση που έδειχνε τόσο δυνατή; Αυτό που έχουν ομολογήσει και οι δύο είναι ότι ως επιχειρηματίες δεν αισθάνονται ότι κάνουν πολιτική, αλλά ότι κάνουν business ακόμα και όταν ασκούν πολιτική. Και εκεί ήταν το κομβικό σημείο. Ήρθε η ώρα όπου η επιχειρηματική αντίληψη του ενός άρχισε να απομακρύνεται με την ταχύτητα του φωτός από την αντίληψη του άλλου. Και ήταν φυσικό. Ο Ντόναλντ Τραμπ αγαπά το real estate, ο Μασκ είναι κορυφαίος στη νέα τεχνολογία και η αντίληψή τους στο πώς κόβεται και πώς μοιράζεται το χρήμα έφτασε να οδηγεί σε συγκρούσεις.
Θα έχει νικητή αυτή η σύγκρουση; Μπορεί και όχι, αλλά σ’ αυτά τα επιχειρηματικά μεγέθη είναι σχεδόν απίθανο ενδεχόμενο η κατάρρευση (κάτι σαν το too big to fail, που λένε και οι αμερικάνοι). Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς είναι να παρακολουθούμε, με ή χωρίς ποπ κορν.
